विठोबा मला मूळ धाडा – संत जनाबाई अभंग – २६१
विठोबा मला मूळ धाडा ।
धांवत येईन दुडदुडां ।
चरणीं लोळेन गडबडा ।
माझा जीव झाला वेडा ॥१॥
कर ठेवूनि कटावरी ।
उभा राहिला विटेवरी ।
मुकुट घातला सरी ।
कलगी खोविली वरी ॥२॥
पितांबर नेसूनियां पिंवळा ।
गळां पैं तुळसीच्या माळा ।
कीं रुप सुंदर सांवळा ।
तेज झळके झळाळा ॥३॥
नामदेवाचें कौतुक ।
मला सांपडलें माणीक ।
विठोबा पाहुनी तुझें मुख ।
हारपली माझी तहान भूक ॥४॥
विठोबा तुझी संगत बरी ।
जैसा चंदन मैलागिरी ।
संत चालले पंढरी ।
निशाण पताका जरतारी ॥५॥
जसी मोहोळासी लुब्ध मासी ।
तसी तूं सखी माझी होसी ।
सुख दुःख सांगेन तुजपासी ।
माझा जीव होईल खुषी ॥६॥
काळी मध्यान रात्र झाली ।
फेरी विठ्ठलाची आली ।
जनी म्हणे चूक पडली ।
भेट नाहीं विठ्ठलाची झाली ॥७॥