तरुणपण भर देही – संत माणकोजी बोधले अभंग
तरुणपण भर देही । पुढे नाठवे काही ।
भ्रांती हे येत डोळा । तेणे पडिलो वाही।
माझे माझे म्हणता रे अंती न चले काही ।
गुरुवचन भावबळे । विश्वासे राही ॥१॥
रामकृष्ण वासुदेवा। घरी संतसंग सेवा ।
त्याणेची हीत होईल । मग पावसील देवा ।
वाया तु नवजासी करी गुरुची सेवा ।
आता तरी सावध होई का भुललासी मुढा ।
व्यर्थ तु पडु नको पाहे मायेच्या खोडा ॥२॥
प्रपंच महाझट त्याने लागिले वेढा ।
स्वहित नव्हेची काही घट मुष्टीच्या हुंडा ॥३॥
सहज विचारीता हीत आपणासी ।
सदगुरु शरण जावे तनमन धनेसी ।
जैसे तु जाणोनिया का मुढ बा होसी ।
न परतोनी पाहे बापा मग सुख पावसी ॥४॥
पैल तो जीव पाहे कैसी उडते मासी ।
मोहळ रचियले बहुता सायासी ।
आणिके झाडीपले काही नव्हे बा तिसी ।
तैसा तु गुंतु नको व्यर्थ या मायसी ॥ ५॥
माझी मज होईल म्हणोनी केली खटपट ।
वृध्दपण पातलिया अवघ्या येईल वीट ।
म्हणऊन दृढ धरी गुरुचरण निकट ॥६॥
माया हेलाव पाही कैसी लागली पाठी ।
म्हणऊनी शरण आलो पायी घातली मिठी ।
कृपाळु हरि माझी केली वासनेची तुटी ।
बोधला म्हणे आता कृपाळु जगजेठी ॥७॥
राम कृष्ण हरी आपणास या अभंगाचा अर्थ माहित असेल तर खालील कंमेंट बॉक्स मध्ये कळवा.