दयाळु म्हणवणें – संत शेख महंमद अभंग
दयाळु म्हणवणें । हरि लाजीरवाणे ।
बिंदि वमनि । सेख महमद ॥१॥
चांगुण श्रीयाळ । वधीला त्याचा बाळ ।
सिरमागे केवळ । म्हणे रडों नका छ।
मलकाई अर्जुन । जा विलें कर चरण ।
नेणसि तुं जीवन । निष्टु धेंडीया ॥२॥
सीधी चक्रवती मला । शस्त्रे विदारिला ।
नाहि करुणा तुला । ससाणा हासि ॥३॥
स्त्री पुत्राच्या हातें । कर्वतविलें चंद्र हास्या ।
येता अनुपाते । धड नेघसि ॥४॥
प्रल्हाद आवडला कस्यप विदारिला ।
न भजे जाणोन केला घात त्याचा ॥५॥
सिता भक्ते नेली त्याचि त्वां शांति केली ।
हे नव्हेस खोलि परमार्थाचि ॥६॥
कोंस मामा शरिरी स्वगे तले उरि ।
तुं घातक क्षेत्र बोकाचे न्याय ॥७॥
सुदाम्याचे घेऊन बळिस मागसि दान ।
दृपदि पासि वाण । घेऊन उदार ॥८॥
कर्ण परिक्षिती अक्रूर । उद्धव हरिश्चंद्र ।
रखुमांगद कबीर त्या कसून पाहिले ॥९॥
सांगता भक्त कोडि वाढेल बहुत प्रौढी ।
नामदेव आवडि मांडिली येथे ॥१०॥
देव भक्तांचा गता भक्त उदार दाता ।
लाज नये आनंता उदार म्हणवितां ॥११॥
सुखाचा मागता हा सळितो नाना परि ।
धन्य भक्ताचे निर्धारि जाण होतसे ॥१२॥
स्वसुपति वरि लोळण ॥ सळत्या लासळण ।
धर्म नष्ट लक्षणे श्री गोपाळा ठाई ॥१३॥
हरि सिवकारि तत्पर । भक्ता मुक्ति उधार ।
ऐसा लंड सिरजोर । दुसरा नाही ॥१४॥
ऐसा अव्यक्त खाडिल । भक्ति केला आमोल।
रोख महमदिं सखोल । वर्णिला वाचे ॥१५॥
राम कृष्ण हरी आपणास या अभंगाचा अर्थ माहित असेल तर खालील कंमेंट बॉक्स मध्ये कळवा.