विश्वामित्र द्विजचिन्ह – संत जनाबाई अभंग – २२५
विश्वामित्र द्विजचिन्ह ।
स्वप्नीं प्रगटे आपण ॥१॥
देखोनियां द्विजवरातें ।
नमियेलें जोडुनी हातें ॥२॥
राव बोले उदारपणीं ।
काय इच्छा आहे मनीं ॥३॥
दयावंत धर्ममूर्ती ।
तुझी तिहीं लोकीं कीर्ती ॥४॥
अंकुश कडिया लेखणी ।
राया वोपी माझ्या पाणी ॥५॥
उदारपणें देसी जरी ।
उदक घालीं माझे करीं ॥६॥
कृपा करुनी आम्हांवरी ।
आलें पाहिजे नगरीं ॥७॥
येथें संकल्पावांचून ।
नाहीं होत माझें येण ॥८॥
रायें घेऊन जीवन ।
ऋषिहस्तकीं घालून ॥९॥
एक नवल देखे दृष्टी ।
काळपुरुष उभा पाठीं ॥१०॥
लोहदंड घेउनी करी ।
घालुं पाहे त्याचे शिरीं ॥११॥
तेणें झाला भयाभीत ।
राव स्वप्नांत बरळत ॥१२॥
राव बैसला उठोन ।
करी देवाचें स्मरण ॥१३॥
तारामती पुसे राया ।
कांहो बरळलां स्वामिया ॥१४॥
राज्यदान सुकृतकोटी ।
एक काळपुरुष पाठीं ॥१५॥
लोहदंड घेऊन करीं ।
घालूं पाहे माझे शिरीं ॥१६॥
येरु म्हणे या जीवनीं ।
करा स्नानातें जाउनी ॥१७॥
अग्निमुखीं द्यावें दान ।
स्वप्नदोष नासती जाण ॥१८॥
म्हणे प्रधान महाराजा ।
दान करा कांहीं द्विजा ॥१९॥
ऐसें बोलतां वचन ।
आला विश्वामित्र जाण ॥२०॥
राजा बोले कर जोडून ।
शयनीं देखियेलें स्वप्न ॥२१॥
ह्याच स्वरुपा प्रमाण ।
ऐसा देखिला ब्राम्हण ॥२२॥
सिंहासन समेदिनी ।
राया देगा मजलागोनी ॥२३॥
आतां मागें दक्षणेसी ।
म्हणे नामयाची दासी ॥२४॥