धर्मशिळे आली राणी – संत जनाबाई अभंग – २२९
धर्मशिळे आली राणी ।
ऋषि दचकला मनीं ॥१॥
अग्नि विझवोनी अंगें ।
सतीपुढें आला रागें ॥२॥
म्हणे कवणाची कवण ।
अग्नि खासी कवण्या गुणें ॥३॥
येरी म्हणे पांथिकातें ।
पति बाळ चुकले मातें ॥४॥
तुम्हीं असतील देखिले ।
मज सांगा जी वहिले ॥५॥
ऋषि बोले तिजलागून ।
मेले अग्नींत जळून ॥६॥
तारामती नेउनी तेथें ।
दाखविलीं दोन्ही प्रेतें ॥७॥
त्वचा अंगींची जळाली ।
हात पाय गोळा झालीं ॥८॥
देखे नृपाचें तें मढें ।
पाहें वल्लभा मजकडे ॥९॥
रुसूं नका बोला वेगें ।
गुजगोष्टी मजसंगें ॥१०॥
रोहिदास कवळी पोटीं ।
लावी लल्लाट लल्लाटीं ॥११॥
शोक करी तारामती ।
अस्त झाला तो गभस्ती ॥१२॥
प्रेत कवळी कां निर्फळ ।
गेला गेला हंसनीळ ॥१३॥
आतां प्राप्त झाली निशी ।
व्याघ्र भक्षील तिघांसी ॥१४॥
सति पुढोनियां प्रेत ।
नेलें ओढोनी परत ॥१५॥
उदर फोडोनी त्वरीत ।
टाकियेलें काढुनी आर्त ॥१६॥
रागें गुरगुरी तो जाणा ।
भय दावी क्षणक्षणा ॥१७॥
येरी नेत्र झांकियेले ।
पंचप्राण आकर्षिले ॥१८॥
तारामती सांडील प्राण ।
लटिकें प्रतिज्ञा वचन ॥१९॥
पतिपुत्र दोघेजण ।
आला घेउना ब्राम्हण ॥२०॥
नाहीं व्याघ्र ना वणवा ।
मृगजळाचा हेलावा ॥२१॥
तिघेजणें एक झालीं ।
दासी जनी आनंदली ॥२२॥